مرز

مرز میان نوشتن و در دل نگه‌داشتن یک مطلب کجاست؟ چه موقع باید حرفی را بیان کرد و چه زمان باید آن را برای خود نگه داشت؟ این مساله‌ای‌ست که همیشه و همه جا، در هنگام نوشتن مطلبی یا گفتن حرفی با آن مواجه هستم. گاه، ارزش حرفی در پنهان نگه‌داشتنش است. حرفی که اگر گفته نشود کسی به زییایی آن پی نخواهد برد و اگر به بیان آید تصویر دیگری از خود می‌سازد. تصویری که شاید با ذات آن حرف در تضاد باشد. مثل آن «اصل عدم قطعیت» فیزیک که مشاهده امری خاصیت رفتاری آن را تغییر می‌دهد. مثل آن محبتی که به آدمی روا شده. آن محبتی که قداست آن در گرو در دل نگه‌داشتنش است. اگر بیان شود چهره دیگری از آن به تصویر می‌آید و اگر گفته نشود، دیگران از زیبایی آن سهمی نخواهند برد. چه باید کرد؟ باید از آن نوشت و پذیرفت که برداشتی دیگر شود یا اینکه باید آن را بکر در دل نگه داشت؟