نگاه

در نگاه کردن چه معجزه غریبی نهفته‌ست. چیزی از جنس بودن، هست شدن، وجود داشتن. اینکه در معرض نگاهی قرار بگیری. اینکه چشمی به سویت بچرخد. اینکه نگاهت به نگاهی گره بخورد. حس یگانه‌ای هست در این نگاه. حسی از جنس یک زبان واحد. زبانی فراتر از زبان مادری. زبانی که بی‌نیاز از سخن گفتن، رازها جابجا می‌کند. زبانی که تو را به جامعه پیوند می‌دهد. حسی که تو را بخشی از یک جامعه می‌کند. و این حسی‌ست که در سال‌های زندگی دور از ایران از آدم دریغ می‌شود.