من را به نامم بخوانید

من را به نامم بخوانید. که «نام» امکانی‌ست برای فراخواندن شخصی، و یا وسیله‌ای‌ست برای تفکیک فردی از فرد دیگر، بدون هیچ ارزش‌گذاری. وقتی که می‌گوییم فاطمه و یا امیرحسین، تنها داریم دو نفر را نام می‌بریم، بدون آنکه هیچ ارزش‌گذاری خاصی بر روی آن افراد انجام دهیم. اما گویی، این «نام» در جامعه فراموش شده است و «لقب» جای آن را گرفته‌ است. لقبی که به غلط، مفهوم ارزشی در خود نهفته است. لقبی که برخواسته از شغل و پیشه افراد است. دکتر، عمله، مهندس و ... که بعضی، بار ارزشی مثبت به خود گرفته‌اند و چه غم‌انگیز هست که بعضی، بار منفی به دوش می‌کشند. برای مثال، وقتی کسی، به طعنه، دیگری را عمله صدا می‌کند، یعنی می‌خواهد به او بگوید که تو چه آدم حقیری هستی. تو که توانت را ارزان می‌فروشی. این عملگی، این شغل شریف. و یا اگر شخصی، فردی را دکتر خطاب کند، خواسته و یاناخواسته بار ارزشی مثبتی به او عطا کرده است. کاش می‌شد که رها از بند این القاب شد. رها به عنوان یک انسان. یک انسان که ارزش او فرای لقب است. انسانی که صرف بودنش ارزشمند است.